نازنین وقتی که نیستی میدونی چه حسی دارم

میدونی از غم دوریت چه حس غریبی دارم؟

مثه حس يه قناري که توي قفس مي ميره

مثه اون نهال کاجي که تو گلدون جون مي گيره

مثه اون ماهي کوچولو که توي تنگش اسيره

مثه اون پرنده اي که زير بارون پر میگیره

مثه حس بچه اي که مامانش جلوش مي ميره

باباشم زودي ميره يه زن ديگه ميگيره

مثه حس بابايي که پسرش دوچرخه ميخواد

باباهه قول بده اما..نتونه واسش بگيره

مثه وقتي که بخواي داد بزني اما نتوني

مثه حس غنچه اي که باغبون اونو مي چينه

مثه وقتي که دلت واسه يکي خيلي مي سوزه

بغض و گريه لباتو به هم مي دوزه

مثه وقتي آسمون ابري باشه اما نباره

مثه وقتي بگي اما ... بت بگن اما نداره

مثه خوابی...مثه رویا
مثه آرامش دریا
مثه آسمون آبی
آرومی وقتی که خوابی
مثه پروانه نجیبی
تو یه رویای عجیبی
مثه یاسای تو باغچه
مثه آینه روی طاقچه
مثه چشمه ی زلالی
انگاری خواب و خیالی.
.
.
.
 بي تو من موندم و رويا
خسته از تموم دنيا
يه دل تنگ شكسته
دو تا چشم خيس خسته
روزا تب دار شبا بيدار
يه تن خسته بيمار
مثه يه مرده سر دار
 از خودم از همه بيزار
له له لحظه ديدار
بينمون ديوارو ديوار

رویای با تو بودن را نمی توان نوشت نمی توان گفت و حتی نمیتوان سرود

با تو بودن قصه شیرینی است به وسعت تلخی تنهایی
و داشتن تو فانوسی به روشنایی هر چه تاریکی در نداشتند
و...و من همچون غربت زدای در اغوش بی کران دریای بی کسی
به انتظار ساحل نگاهت می نشینم و می مانم تا ابد
وتا وقتی که شبنم زلال احساست زنگار غم را از وجودم بشوید
بانوی دریای من...
کاش قلب وسعت می گرفت شمع با پروانه الفت می گرفت

کاش توی جاده های زندگی خنده هم از گریه سبقت می گرفت.